Dag Bertram en De Leeuw,
Ik kocht De nieuwe arme en zag het interview met Sacha Meyer op 'Altijd wat'. Ik ben heel blij dat zij dit bespreekbaar maakt. Alle lof voor haar moed, terwijl ook direct zichtbaar wordt dat de samenleving daar nog totaal geen begrip voor heeft en zich verschanst in vooroordelen. Meyer maakt in mijn ogen een tipje van een enorme ijsberg zichtbaar. Vooral haar verzuchting: 'ik wil gewoon een baan' is een even simpele als effectieve oplossing waarbij er vanuit de politiek geen enkele belangstelling is om een paraplu voor 45 plussers te maken waarmee die doelgroep daadwerkelijk bij het verkrijgen van een baan wordt geholpen.
Als ik een paar hilarische illustraties mag geven uit mijn eigen ervaring: Ik ben nu 62 en zit zelf al tien jaar in deze situatie. Maar ik blijf lachen, dat waardeer ik ook aan het boek van Meyer dat ze er positief in staat. Het onbegrip onder vrienden en familie is vervelend, veel moeilijker is het absolute onbegrip bij instanties waarvan je zou verwachten dat ze deze doelgroep tot steun is. Ik kan een boek schrijven over onbegrip bij overheid en politiek voor de situatie waarin 45 plussers zich bevinden. Zelfs minister Donner weigert voorwaarden te scheppen en komt pas heel langzaam in actie als de Tweede Kamer hem dwingt een onderzoek uit te laten voeren door de Nationale Ombudsman. Zelfs nadat de Ombudsman een vernietigend rapport uitbrengt: 'ZZP ers met een valse start', is de minister nog steeds niet vooruit te branden. Als burger sta je er niet bij stil hoe kwetsbaar je bent als de overheid in de fout gaat, tot je er mee wordt geconfronteerd.
Maar het onbegrip zit bij vele instanties heel diep: het UWV dat aanvankelijk helpt door je toe te zeggen dat je met behoud van uitkering een eigen bedrijf mag beginnen en vervolgens ten onrechte terugvordert. En dan ook -zoals bij mij pas zeven jaar later blijkt- veel te veel heeft terugvordert waardoor serieuze financiële problemen in de hand worden gewerkt.
Ook onbegrip bij een waterschap dat geen kwijtschelding geeft omdat ik in hun ogen vermogen heb met een tien jaar oude auto die volgens hen meer dan Eur 2269,- waard is. Alsof ik dat vermogen kan inzetten! Bureauredenering. Een auto die nu 640 km per week maakt om drie arbeidsplaatsen in het midden van het land te bereiken omdat het werk in Noord Nederland (ik woon in Groningen) er gewoon niet is, en al helemaal niet voor de leeftijdsgroep van mijn vrouw en mij.
Gemeenten die staan op de inning van afvalstoffenheffing en ozb omdat je huiseigenaar bent. Waarbij de gemeente de woz waarde zeker 20 % hoger heeft vastgesteld dan de reeële actuele verkoopwaarde en je geen poot aan de grond krijgt in een beroepsprocedure daartegen.
Een Sociale Dienst die je eerst het hemd van het lijf vragen om je bijstand te geven en vervolgens een half jaar later terugvorderen omdat ze nu toch van mening zijn dat je te veel uitgekeerd heb gekregen.
Rechtbanken die in 2012 geen emails accepteren en je dwingen je in bochten te wringen om een fax bij hun op het bureau te krijgen terwijl dezelfde tekst per email daar al in de computer zit. Rechtbanken die zogenaamd de rechtsstaat als groot goed koesteren maar er geen tijdpad bij hanteren. In mijn geval was ik 7 jaar aan het procederen tegen het UWV, een tijdsspanne waarbij vooral stukken op de stapel lagen tot een beoordelende instantie er aan toe was het te behandelen. Terwijl ondertussen de financiële problemen daardoor flink verergeren. Als je de overheid achteraf daar dan aansprakelijk voor stelt en een schadeclaim indient blijkt dat met jurisprudentie volledig afgeschermd te zijn. De enige tegemoetkoming in je schade is de rente op het terugbetaalde bedrag. Die staat niet in verhouding tot de werkelijke kosten. Als de overheid fouten maakt is het in deze rechtsstaat voor kwetsbare burgers nog steeds 'helaas pindakaas'.
Insolventiebureaus die met subsidie van de gemeente -zo veel dat de eerste brand van de schuldenaar er al mee geblust had kunnen worden- jouw probleem gaan oplossen: die oplossing bestaat er dan in dat je je huis en je auto op de markt moet dumpen en dat ze dan de restschuld bij de overige schulden tellen zodat ze een voor hun overzichtelijke schuldsanering kunnen afspreken. Dan mag je drie jaar in de bijstand gaan zitten achter de geraniums tot de wet je schuldenvrij verklaart. Dat je je nog wil ontwikkelen en menswaardig dienstbaar wil blijven aan de samenleving door je vaardigheden maatschappelijk in te zetten is een houding waar ze helemaal niets van begrijpen en al helemaal geen condities voor gaan scheppen.
Incassobureaus spinnen volop garen bij de situatie van deze grote doelgroep van werkzoekende 45 plussers.
Ook commerciële bedrijven die een discutabele factuur per se geïnt willen zien, en via de rechter nu al drie keer zoveel van me willen hebben, maken daarmee alleen maar zichtbaar dat ze totaal geen begrip hebben voor de noden in de branche waar ze zich op richten.
De volledigheid vraagt dat ik ook noem dat onder meer zorgverzekeraars, woningcorporaties, boekhouders en Belastingdienst voor mij soms wel begripvol met de situatie van een werkzoekende 60 plusser omgaan.
Ik denk dat er een rol is voor uitgevers bij het uit de taboesfeer halen van deze situaties. Met het boekje van Sacha Meyer leverde u naar mijn idee al een mooie bijdrage.
Met vriendelijke groet,
-naam bij uitgeverij bekend-
---------------------------------------------------
Ook het televisieprogramma Altijd Wat waar Sascha 16 oktober te gast was maakte veel reacties los: